ഒരു തിരി തെളിയേണ്ട താമസമേ ഉള്ളൂ അന്ധകാരം വഴിമാറാന്‍
ആ തിരി തെളിക്കെണ്ടവര്‍ അന്ധകാരത്തില്‍ തപ്പിത്തടയുന്നു ...!!
നമുക്ക് ഉള്ളത് ഒന്നും നമ്മളുടെ സ്വന്തമല്ല
കണ്ണീര്‍ പോലും സ്വന്തമല്ല അത് ശേഖരിക്കാന്‍ നമുക്കാവില്ല ....
നമ്മുടെ പുഞ്ചിരിയും സ്വന്തമല്ല കാരണം നമ്മുടെ പുഞ്ചിരിപ്പൂക്കളും നമുക്കുവേണ്ടിയല്ല വിരിയുന്നത് ....
ദാനമായി നല്‍കാന്‍ ആരോ തന്ന ഭിക്ഷയാണ് എല്ലാം എത്രത്തോളം നല്‍കുന്നോ അത്രത്തോളം നേടുന്നു ...!
തിരിഞ്ഞു നോക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചപ്പോള്‍ അവര്‍ അന്ധരായിരുന്നെന്നു അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല...!!
വിളി കേള്‍ക്കുമെന്നു വിശ്വസിച്ചപ്പോള്‍ അവര്‍ ചെകിടര്‍ ആണെന്നും അറിഞ്ഞില്ല .....!!
അരികത്തുണ്ട് എന്ന് കരുതിയവര്‍ അകലെയാണെന്ന് അറിയാനും ....
അകലെയാണെന്ന് നിനച്ചവര്‍ അരികിലുണ്ടെന്നു അറിയാനും വൈകി....!!!
എന്നില്‍ നിന്നും ജന്മാന്തരങ്ങളോളം അകലെയാണ് നീ എന്‍ പൊന്നമ്പിളി എന്നാലും എന്റെ കൈക്കുമ്പിളില്‍ നിറയുന്ന സ്നേഹ ഉറവയില്‍ എന്നും നീ എന്നരികിലെത്താറുണ്ട് ......!!
പൂക്കളെ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നു
ഞാന്‍ മരിക്കുമ്പോള്‍ കൂടെ മരിക്കുന്നതും
ഉണരാത്ത ഉറക്കത്തിലും കാവലിരിക്കുന്നതും പൂക്കള്‍ തന്നെ
ഉറ്റവരുടെ സ്നേഹത്തിന്‍റെ മുദ്ര എന്നില്‍
പതിപ്പിക്കുന്നതും പൂക്കള്‍ തന്നെ
ഓരോ നിമിഷവും കണ്ണാടിയിലെന്ന പോലെ കാണുന്നുണ്ട്.....!!
ഹൃദയമിടിപ്പ് പോലും വ്യക്തമായി കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.... !!
മനസ്സില്‍ ചിന്തകള്‍ കൂട് കൂട്ടുന്നതും അതില്‍ എന്റെ സ്ഥാനവും ഞാന്‍ കാണുന്നുണ്ട്.......!!
ഹൃദയത്തില്‍ ഊറുന്ന സ്നേഹംകൊണ്ട് മഞ്ഞിനേക്കാള്‍ വെണ്മയുള്ള ആത്മബന്ധത്തെ വിശുദ്ധിയുടെ വസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ചു ആത്മാവില്‍ തൊട്ടു തലോടി അതില്‍ എന്റെ മുഖം കണ്ടു ആ കണ്ണുകളില്‍ തുളുമ്പുന്ന വാത്സല്യത്തിന്റെ മുത്തുകളും ഞാന്‍ കാണുന്നുണ്ട് ....!!
കാറ്റിനോട് പിണങ്ങിയോടിയ മേഘക്കീറിനെ മഴത്തുള്ളിയായി ഒളിപ്പിച്ചത് ഇലക്കൈകള്‍
കാറ്റിനെ വിട്ടു ഇലക്കൈകളില്‍ നിന്നും മഴത്തുള്ളിയെ സ്വന്തമാക്കിയത് മണല്‍തരി
