കരയാത്തസൂര്യന്‍

ഉറക്കം വരാത്ത രാത്രിതന്‍ യാമങ്ങളില്‍

പൊട്ടികരയുമെന് മനസിന്റെ രോദനം

എന്റെ കാതുകള്‍ കേള്‍ക്കാതെ

അടക്കിപ്പിടിച്ചു ഞാന്‍

മിഴികളിലൂടൊഴുകുന്ന കണ്ണുനീര്‍ ചാലുകള്‍

കുതിര്‍ത്തു എന്റെ തലയിണയും

പിന്നെയും പിന്നെയും ഹ്രദയം വിതുമ്പുന്നു

ഈ രാത്രി വേഗം പുലര്‍ന്നിരുന്നെങ്കില്‍

കാരണമില്ലാതെ കരയുന്നതെന്തേ

കണ്ണുകള്‍ തുളുമ്പി തൂവുന്നതെന്തേ
മറക്കില്ലെന്ന് പറഞ്ഞവര്‍ക്കും
പിരിയില്ലെന്ന് ചൊല്ലിയവര്‍ക്കും
ഇന്ന് ഞാന്‍ മരിച്ചവളെ പോലെയായി
ഒരു കൊച്ചു കാറ്റടിച്ചാല്‍
തകര്‍ന്നു വീഴുന്ന ചീട്ടു കൊട്ടാരം പോല്‍
ഈ സ്നേഹങ്ങളൊക്കെയും
കണ്ണ് തുറന്നാലും കണ്ണടച്ചാലും
കൂട്ടായി വരുന്ന ഇരുട്ടിനെ
അറിയാതെയെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചു പോകുന്നു.

                                                                          മിനി പുതുശ്ശേരി